Termin niedowidzenie wywodzi się od łacińskiego słowa amblyopia stosowanego na określenie pogorszenia się ostrości widzenia jedno lub obuocznego. W praktyce jednak niedowidzenie polega na stopniowym zmniejszaniu się ostrości pola widzenia jednego lub obu oczu. Dzieje się tak, ponieważ światło pada tylko na część siatkówki oka, np. na skutek odchylenia oka od normalnego położenia, jak to ma miejsce w przypadku nieleczonego zeza u dzieci poniżej ósmego roku życia, czyli na etapie rozwoju narządu wzroku oraz nerwów wzrokowych.
Przyczyny niedowidzenia
Często przyjmuje się, że za niedowidzenie mogą odpowiadać: współwystępowanie niewidzenia i zeza lub dużej, nieleczonej wady wzroku, która stopniowo się pogarszała ostatecznie prowadząc do niedowidzenia. Tak naprawdę jednak naukowcy nie są w stanie dokładnie określić, co może być przyczyną niedowidzenia. Przyjmuje się, że mamy do czynienia z tą jednostką chorobową bez współwystępowania organicznej przyczyny mogącej ją powodować. Niedowidzenie może być następstwem innych zaburzeń widzenia, np. nieleczonego zeza u dzieci.
Objawy niedowidzenia
Najczęstszymi objawami mogącymi stanowić o pogarszaniu się wzroku naszych pociech jest częste mrużenie oczu czy przekrzywianie głowy w celu wyraźniejszego zobaczenia czegoś. Może temu towarzyszyć ból głowy, nudności lub wymioty. Jeśli odnosimy wrażenie, że obraz się rozmywa, staje niewyraźny lub gorzej widzimy niż poprzednio bez zapalonego światła, podczas gdy wcześniej nie miało to miejsca, warto udać się po poradę do specjalisty, który wykona niezbędne pomiary i dobierze leczenie.
Leczenie niedowidzenia
Chcąc dobrać odpowiednią metodę leczenia niedowidzenia, należy w pierwszej kolejności rozpoznać, z jakim rodzajem niedowidzenia mamy do czynienia. Wyróżnia się bowiem trzy kategorie niedowidzenia: dużego, średniego i małego stopnia. Ów stopień niedowidzenia rozpoznaje się za pomocą badania okulistycznego, podczas którego bierze się pod uwagę wiek pacjenta. Im młodsze dziecko, tym bardziej narażone jest na postępowanie tej choroby. W celu określenia stopnia nasilenia niedowidzenia aplikuje się pacjentowi tropicamid 1% w postaci kropel, następnie wykonuje się szereg badań pomocniczych takich jak np. określenie ostrości pola widzenia (z bliska i z daleka), widzenie kontrastów, widzenia przestrzennego, jedno i obuocznego i tzw. test muchy. W pełni uleczalne niedowidzenie jest możliwe tylko do dziesiątego roku życia pacjenta. W tym celu stosuje się okulary korekcyjne, szkła kontaktowe, zasłanianie zdrowego oka na wyznaczony przez okulistę czas kilku godzin lub dni, stosowanie ćwiczeń wzmacniających chore oko.